Önemli Bilgiler
- Depolama teknolojisindeki son yenilikler çok daha büyük sabit disklere yol açabilir.
- Materyal grafen, daha yoğun depolama sürücüleri oluşturmaya yönelik yeni bir yaklaşımın parçasıdır.
- DNA, aynı zamanda uzun süre dayanan sabit diskleri artırmanın başka bir olası yöntemidir.
Çok daha büyük sabit diskler için hazırlanın.
Cambridge Üniversitesi'ndeki araştırmacıların yakın zamanda yaptığı bir çalışmada, grafen malzemesinin mevcut yöntemlere kıyasla sabit disk sürücülerinde çok daha fazla veri paketlemek için kullanılabileceğini keşfetti. Depolama talebi arttıkça sabit disk sürücülerine daha fazla veri yerleştirmeyi mümkün kılabilecek birkaç yeni teknolojiden biridir.
Sabit disk üreticisi Seagate Technology'nin baş teknoloji sorumlusu John Morris bir e-posta röportajında, "Yeni uygulamalar hem büyük veri kümelerini besliyor hem de talep ediyor" dedi. "Bu yüzden sabit diskler daha geniş hale geliyor. Buluta gönderdiğiniz her şey -resimleriniz, videolarınız, kişisel ve iş belgeleriniz- gitgide daha yüksek kapasiteli sabit disklerde bulunuyor."
Daha Azına Daha Fazlasını Koymak
Sabit disk sürücüleri (HDD'ler) ilk olarak 1950'lerde ortaya çıktı, ancak kişisel bilgisayarlarda depolama aygıtı olarak kullanımları ancak 1980'lerin ortalarından itibaren başladı. Depolanan bayt sayısı açısından boyut olarak giderek daha küçük ve daha yoğun hale geldiler. Katı hal sürücüleri mobil cihazlar için popüler olsa da, HDD'ler, temel olarak üretilmeleri ve satın alınmaları nispeten ucuz olduğu için masaüstü bilgisayarlarda dosya depolamak için kullanılmaya devam ediyor.
HDD'ler iki ana bileşen içerir: plakalar ve bir kafa. Veriler, dönerken üstlerinde yarışan manyetik bir kafa kullanılarak plakalara yazılır. Daha yüksek yoğunlukları sağlamak için kafa ve tabla arasındaki boşluk sürekli olarak azalmaktadır.
Bu, yeni yüksek alan yoğunluklu sabit disk sürücülerinin geliştirilmesini daha da ileriye taşıyacaktır.
Şu anda, plakaları mekanik hasarlardan ve korozyondan korumak için kullanılan karbon bazlı kaplamalar (COC'ler) bu aralığın önemli bir bölümünü kaplar. HDD'lerin veri yoğunluğu 1990'dan bu yana dört katına çıktı ve COC kalınlığı 12,5 nm'den yaklaşık 3 nm'ye düştü, bu da inç kare başına bir terabayta tekabül ediyor. Şimdi araştırmacılar, iki boyutlu bir petek örgüsü içinde düzenlenmiş tek bir atom tabakası olan grafenin yoğunluğu artırmalarına izin verdiğini söylüyor.
Cambridge araştırmacıları, ticari COC'leri bir ila dört grafen katmanıyla değiştirdi ve sürtünme, aşınma, korozyon, termal kararlılık ve yağlayıcı uyumluluğunu test etti. Rakipsiz inceliğinin ötesinde, grafen, korozyon koruması, düşük sürtünme, aşınma direnci, sertlik, yağlayıcı uyumluluğu ve yüzey düzgünlüğü gibi bir HDD kaplamasının tüm ideal özelliklerini karşılar.
Araştırmacılar, Grafen'in sürtünmede iki kat azalma sağladığını ve son teknoloji çözümlerden daha iyi korozyon ve aşınma sağladığını iddia ediyor. Tek bir grafen tabakası korozyonu 2,5 kat az altır.
Cambridge bilim adamları, manyetik kayıt katmanı olarak demir-platinyumdan yapılmış sabit disklere grafen aktardılar ve Isı Destekli Manyetik Kaydı (HAMR) test ettiler. Bu yeni teknoloji, kayıt katmanını yüksek sıcaklıklara ısıtarak depolama yoğunluğunda bir artış sağlar.
Mevcut COC'ler bu yüksek sıcaklıklarda performans göstermez, ancak grafen yapar. Araştırmacılar, HAMR ile birleştirilen grafenin, mevcut HDD'lerden daha iyi performans gösterebileceğini ve inç kare başına 10 terabayttan daha yüksek eşi görülmemiş bir veri yoğunluğu sağlayabileceğini söylüyor.
Yazarlardan biri olan Cambridge Graphene Center'dan Anna Ott, "Grafenin geleneksel sabit disk sürücüler için koruyucu bir kaplama görevi görebileceğini ve HAMR koşullarına dayanabileceğini göstermek çok önemli bir sonuçtur" Bu çalışmanın bir haber bülteninde söyledi. "Bu, yeni yüksek alan yoğunluklu sabit disk sürücülerinin gelişimini daha da ileriye taşıyacak."
Depolama için DNA?
Grafen, veri depolamadaki yenilikler söz konusu olduğunda şehirdeki tek oyun değil. Bilim adamları, DNA'nın film ve müzik gibi bilgileri depolamak için kullanılabileceği olasılığını araştırıyorlar.
DNA depolama teknolojisi zaten var, ancak tüketiciler için hiçbir zaman değerli bir ürüne dönüşmedi. Bu, veri dosyalarını sıfırların ikili dilinden ve bilgisayarların anladığı kod biyolojisine çeviren Adaptive DNA Storage Codex (ADS Codex) adlı yazılımı geliştiren Los Alamos Ulusal Laboratuvarı'ndaki araştırmacılar sayesinde değişebilir.
Los Alamos'ta bir araştırmacı olan Bradley Settlemyer bir haber bülteninde, "DNA depolaması, veri saklama süresi çok uzun ve veri yoğunluğu çok yüksek olduğu için arşiv depolaması hakkındaki düşüncelerimizi bozabilir," dedi. "YouTube'un tamamını dönümlerce veri merkezi yerine buzdolabınızda saklayabilirsiniz."
